Aegopodium
– Podagrycznik
Aegopodium podagraria – Podagrycznik pospolity to bylina. Organ trwały rośliny stanowi czołgające się kłącze. Łodygi z tego ostatniego dorastają do 50–90 cm wysokości. Porastają je liście podwójnie trzylistkowe Kwiaty są białe lub bladoróżowe, zebrane w baldachy. Owoc to rozłupka.
Występowanie:
umiarkowana strefa półkuli północnej; w Polsce zalicza się go do
roślin pospolitych, a jest uprzykrzonym chwastem ogrodowym, rosnącym
również na przychaciach, przydrożach, skrajach lasów i w widnych
zaroślach.
Surowiec:
ziele i korzeń.
Zawartość:
m.in. białka, tłuszcze, prowitamina A, witamina C.
Podagrycznik pospolity (Wikimedia Commons)
Działanie
i zastosowanie: W dawnych czasach młode listki podagrycznika
spożywane były na wiosnę jako jarzyna. Na Zachodzie wciąż się
je jada. Obecnie w Polsce pod względem kulinarnym nie ma
zastosowania.
Roślina
posiada działanie słabe uspokajające, moczopędne, przeciwzapalne.
Herbata z suszonych liści podagrycznika (1 łyżeczka na 1 szklankę
wrzątku, parzyć pod przykryciem przez 15 minut, przecedzić i w
razie potrzeby pić 3–4 razy dziennie po 2/3 szklanki) to lek
zalecany w kuracji podagry, żylaków odbytu, stanów zapalnych nerek
i pęcherza, pomocniczo w kamicy nerkowej oraz na poprawę przemiany
materii.
Świeże
liście przykładane na rany powodują szybsze ich gojenie się.
Sokiem wyciśniętym z nich można nacierać miejsca ukąszeń przez
owady.
Ponieważ
podagrycznik pospolity jest rośliną bardzo wartościową pod
względem dietetycznym, warto byłoby znów wprowadzić na nasze
stoły.
© Andrzej Sarwa
Uwaga! Porady zamieszczone w tej książce nie mają na celu zastąpienia medycznych porad lekarza. Skonsultuj się więc z nim, zanim zastosujesz propozycje tu przedstawione. Ani autor, ani wydawca nie ponoszą odpowiedzialności za szkody, straty lub choroby spowodowane leczeniem się na własną rękę.
