Durio
– Durian
Durio
zibethinus – Durian właściwy to wielkie drzewo, osiągające
do 40 metrów wysokości. Liście ma z kształtu
eliptycznolancetowate. Kwitnie na biało, białożółtawo, bądź
żółto. Kwiaty zebrane są okazałe kwiatostany. Po przekwitnięciu
wydają duże, jajowate, ważące około 3 kg owoce, których zielona
skórka pokryta jest miękkimi kolcami. Pozwolę sobie zacytować co
na temat durianu piszą Gabriele i Peter Colditz:
„Wewnątrz
[owoców] znajdują się ułożone rzędem nasiona wielkości
kasztanów, otoczone soczystym miękkim miąższem o barwie
śmietankowej. Skórka tego owocu jest w tonacji kolorów: od
zielonego do żółtozielonego, pokryta grubymi kolcami. Wydziela
przenikliwy, bardzo nieprzyjemny zapach. (...)
Kleista
osnówka nasion ma owocowo–korzenny smak, którego aromat
przypomina nieco cebulę (zgniłą – przyp. A.S.) i wanilię. Mimo
cuchnącej zgniłą cebulą skórki (miąższu też – przyp. A.S.),
owoc ten jest niezwykle lubiany w krajach swego występowania. Należy
go spożywać natychmiast po rozłupaniu”. (Gabriele i Peter
Colditz, Owoce egzotyczne, z języka niemieckiego przełożył Adam
Grabowski, Warszawa 1995, s.34). Jadalne są też po uprażeniu i
nasiona.
Występowanie:
południowo–wschodnia Azja.
Surowiec:
owoce, nasiona.
Zawartość:
białka, cukry, witaminy, sole mineralne.
Działanie
i zastosowanie: Owoce durianu nie posiadają znaczenia leczniczego, a
wyłącznie dietetyczne, spożywanie miąższu szczególnie zaleca
się w diecie odchudzającej.
Porady zamieszone w tym leksykonie nie mają na celu zastąpienia medycznych porad lekarza. Skonsultuj się więc z nim, zanim zastosujesz propozycje tu przedstawione. Autor nie ponosi odpowiedzialności za szkody, straty lub choroby spowodowane leczeniem się na własną rękę.
