Gypsophilla
– Łyszczec
Gypsophilla
paniculata – Łyszczec wiechowaty to bylina, która najchętniej
rośnie ona na lekkich piaszczystych glebach, często bywa też
uprawiana. Łyszczec dorasta do 50–100 cm wysokości. Łodygę ma
silnie rozgałęzioną, liście lancetowate, kwiaty białe, drobne,
skupione w dekoracyjne kwiatostany, typu rozpierzchłej wierzchotki.
Owocem jest czteroprzegrodowa torebka z nasionami we wnętrzu.
Występowanie:
Roślina krajowa.
Surowiec:
korzeń.
Zawartość:
saponiny trójterpenowe (gipsogenina, gipsogeninolakton), glikozydy i
alkaloidy.
Działanie
i zastosowanie: Odwar z korzenia znajduje zastosowanie jako środek
wymiotny, przeczyszczający i wykrztuśny.
Inne
gatunki:
Gypsophilla
fastigiata – Łyszczec baldachogronowy to wieloletnia roślina,
której organ trwały stanowi kłącze. Pędy ma wzniesione, pokryte
równowąskimi liśćmi, a zwieńczone wierzchotkowymi kwiatostanami
złożonymi z licznych drobnych, białych kwiatków. Owocem jest
torebka.
Surowiec
zielarski stanowi korzeń, z którego wyodrębnić można m.in.:
saponiny, glikozydy i alkaloidy.
Działanie
i zastosowanie – jak łyszczca wiechowatego.
Porady zamieszone w tym leksykonie nie mają na celu zastąpienia medycznych porad lekarza. Skonsultuj się więc z nim, zanim zastosujesz propozycje tu przedstawione. Autor nie ponosi odpowiedzialności za szkody, straty lub choroby spowodowane leczeniem się na własną rękę.
