Inula – Oman

Inula – Oman

Inula helenium – Oman wielki jest okazałą, bardzo dekoracyjną byliną, dorastającą do 150 cm wysokości (przeważnie jednak niższą). Łodygę tworzy prostą, wzniesioną. Liście ma dwojakiego rodzaju – dolne eliptyczne, górne jajowate. Szczyty łodyg wieńczą dekoracyjne żółte kwiaty, które po przekwitnięciu wiążą się w owoce typu niełupki z puchem.

Występowanie: Opisywana roślina ród swój wiedzie z europejskich pobrzeży Morza Śródziemnego. W Polsce można spotkać ją niekiedy zdziczałą.

Surowiec: kłącza i korzenie.

Zawartość: m.in. olejek eteryczny, gorycze, oraz inulina (nie mylić z insuliną!!!).

Działanie i zastosowanie: Odwar z kłączy (1 łyżeczkę rozdrobnionego suszu zalać 1 szklanką wody i gotować pod przykryciem przez 7 minut od zawrzenia, a następnie przecedzić i w razie potrzeby pić 2 razy dziennie po 1/2 szklanki) to dość wszechstronny środek leczniczy. Mianowicie można go stosować do zwalczania robaków – pasożytów przewodu pokarmowego oraz jako specyfiku wykrztuśnego, jako środka używanego w leczeniu zapalenia oskrzeli, kataru siennego, astmy i gruźlicy płuc.

Ten sam odwar stosowany zewnętrznie może służyć do przemywania zainfekowanych, ropiejących zranień.

Leczenie omanem być zawsze przeprowadzane za wiedzą i zgodą lekarza.

Co mówią stare księgi?

„[Oman] mocno flegmę rozrzedza, dla tej więc własności, w upartych kaszlach flegmistych, tak płucnych, jako i żołądkowych, w dychawicy, zatkaniu wnętrzności, jest nader pomocny: rozwalnia, otwiera oraz umacnia trzewia, zatrzymaną nawet chorobę zwyczajną (menstruację – A.J.S.) niewiast przywraca, robaki morzy i wyprowadza. Korzeń utłuczony na proszek, i z sadłem na maść zmieszany, świerzb leczy. Używanie jego domowe dwojakie być może, albo wziąwszy pokrojonego łyżkę gotować z kwartą wody do zostania się połowy, po przecedzeniu osłodziwszy nieco miodem pić po łyżce co (...) trzy godziny, albo też na proszek utłuczonego część jedną zmieszawszy z pięcioma częściami miodu praśnego (...) zachować na każde użycie, biorąc go po małej łyżeczce, także co (...) trzy godziny, w chorobach wyżej wymienionych.” (J. Dziarkowski, dz. cyt., s. 129–130)

Inne gatunki:

Inula dysenterica – Oman serduszkowaty – na temat tej rośliny takie oto informacje można znaleźć w dawnej literaturze:

„Oman serduszkowaty. Łodyga łokciowa, wiechowata, gałęzista, wełnista; liście łodygę otulające, serduszkowato–podługowate, z wierzchu blado–zielone, ze spodu białawe, kosmate, na brzegach fałdowane; szypułki jedno–kwiatowe; kwiaty mierne, żółte, stoją na wełnistej szypułce, i razem brane formują jeden baldaszkogron; (...) Rośnie na łąkach wilgotnych, koło rowów i między zaroślami niezbyt obficie; kwitnie w sierpniu. Cała roślina ma smak ostry, nieco korzenny, i zapach mydła. Używa się medycynie 1 łut korzenia, nalany 6 łutami wody wrzącej, albo wina, i używany po łyżce stołowej, działa jako śrzodek drażniący, lotny i pobudzający, na kanał kiszkowy (przewód pokarmowy – A.J.S.) i płuca. W proszku używa się wewnątrz w leczeniu zastarzałej świerzby. (Józef Gerald-Wyżycki, dz. cyt., t. II, s. 256–257).

Porady zamieszone w tym leksykonie nie mają na celu zastąpienia medycznych porad lekarza. Skonsultuj się więc z nim, zanim zastosujesz propozycje tu przedstawione. Autor nie ponosi odpowiedzialności za szkody, straty lub choroby spowodowane leczeniem się na własną rękę.

Powrót do zakładek:
I

Wielki leksykon roślin leczniczych