Urtica
– Pokrzywa
Urtica
dioica – Pokrzywa zwyczajna to pospolita krajowa bylina –
uporczywy i niezwykle trudny do wytępienia – chwast ogrodowy.
Organ trwały opisywanej rośliny stanowi zdrewniałe i mocno
rozgałęzione kłącze. Z niego to wyrastają okazałe, wzniesione,
mogące osiągać do 130 cm wysokości, pędy. Pokrywają je
podługowatojajoate liście o ząbkowanych brzegach i zaostrzonych
końcach dodatkowo okryte parzącymi włoskami. Kwiaty pokrzywy są
niepozorne i niedekoracyjne, drobne, zielonkawe.
Występowanie:
strefa umiarkowana Europy i Azji.
Surowiec:
liście, korzenie, nasiona.
Zawartość:
m.in. sole mineralne (żelazo i wapń), witaminy B1, B2, C,
prowitamina A, kwasy organiczne, seratonina, acetylocholina,
histamina, nieco olejku eterycznego, fitosterole, garbniki i
flawonoidy.
Działanie
i zastosowanie: Napar z liści (1 łyżeczkę rozdrobnionego suszu
zalać 1 szklanką wrzątku, a następnie parzyć pod przykryciem
przez 15–20 minut, przecedzić i pić w razie potrzeby 2–3 razy
dziennie po 1/2 szklanki) to przede wszystkim dobry środek
moczopędny, którego stosowanie zalecane jest w stanach zapalnych
dróg moczowych, a także kamicy moczowej.
Ten
sam specyfik znajduje zastosowanie w leczeniu wielu innych
dolegliwości i schorzeń: nieżytów żołądka i jelit, lekkich
biegunek, cukrzycy, niedokrwistości, schorzeń wątroby, wrzodów
żołądka i dwunastnicy, żylaków odbytu.
Herbatka
owa to jednocześnie środek przeciwkrwotoczny, który winno się
stosować w przypadku krwawień z przewodu pokarmowego, płuc, macicy
i nosa. Zewnętrznie natomiast, w postaci płukanek i okładów na
ropiejące zranienia, owrzodzenia, krosty, łupież, do irygacji
pochwy w przypadku jej stanu zapalnego i upławów.
Sądzę,
iż warto wspomnieć o zastosowaniu pokrzywy przez medycynę ludową,
która upatruje w niej środek ogólnie wzmacniający, poprawiający
przemianę materii i zwiększający ilość pokarmu u matek
karmiących. Dalej – znajduje zastosowanie w leczeniu gruźlicy
płuc, żółtaczki, czerwonki, zbyt obfitych krwawień
menstruacyjnych i niektórych chorób skórnych.
Inne
gatunki:
Urtica
urens – Pokrzywa żagiewka to roślina roczna, osiągająca od
15 do 50 cm wysokości. Liście ma drobne, szorstkawe, parzące.
Jedyne zastosowanie lecznicze, czy prawie lecznicze, ma takie, że w
naparze z ziela zmieszanego w równych proporcjach z liśćmi szałwi
lekarskiej można od czasu do czasu myć zbytnio pocące się stopy.
Co
mówią stare księgi?
Józef
Gerald-Wyżycki zna jeszcze inne zastosowanie dla pokrzywy żagiewki.
A oto co pisze na jej temat:
„W
leczeniu używa się gałązek z liściem pokrzywy do parzenia
członków zdrętwiałych lub sparaliżowanych, i przywrócenie w
nich życia, co się urticatio zowie. (...)Dojrzałe nasienie
pokrzywy żagiewki, gotowane w mleku służy na robaki u dzieci, gdy
się je zażyje rano i wieczór. Mocna herbata z liści, używana
kilkakroć na dzień po filiżance, dzielnem jest lekarstwem na
suche, reumatyczne bóle członków. W świeżo wyciśnionym soku z
pokrzywy zmaczane kawałki płótna i do nosa wkładane wstrzymują
uporczywy z niego krwotok. Toż samo służyć może na świeże
mniejsze rany. Boleść od przypadkowego sparzenia się pokrzywą
pochodzące uśmierza się natarciem miejsca sparzonego oliwą.”
(dz. cyt. t. II, s. 285).
Porady zamieszone w tym leksykonie nie mają na celu zastąpienia medycznych porad lekarza. Skonsultuj się więc z nim, zanim zastosujesz propozycje tu przedstawione. Autor nie ponosi odpowiedzialności za szkody, straty lub choroby spowodowane leczeniem się na własną rękę.
Powrót do zakładek:
