Aloё
– Aloes
Aloё
arborescens – Aloes drzewiasty to wieloletnia bardzo
dekoracyjna roślina tworząca formy drzewkowate bądź krzaczaste.
Jest sukulentem, ale nie kaktusem, chociaż często za takowy się go
uważa. Jak wszystkie sukulenty wykazuje odporność na niedobór
wody, którą gromadzi w mięsistych liściach wypełnionych
galaretowatą (bardzo gorzką) masą. Starsze egzemplarze zwieńczone
są rozetą grubych, masywnych liści, których brzegi pokryte są
krótkimi i tępymi kolcami. Na stanowiskach naturalnych (bo w
mieszkaniach się to nie zdarza) aloesom ze środka tych rozet
wyrastają okazałe kwiatostany. Jest znaną od tysiącleci cenną
rośliną leczniczą.
Występowanie:
suche okolice kontynentu afrykańskiego i Madagaskaru.
Surowiec:
liście, alona.
Zawartość:
witaminy, substancje białkowe, żywice, kwasy organiczne (cynamonowy
i bursztynowy), antraglikozydy, sole mineralne (cynk, molibden i
miedź), stymulatory biogenne.
Działanie
i zastosowanie: Wyciśnięta z liści galaretowata masa po wysuszeniu
nosi nazwę alony i jest stosowana jako lek przeczyszczający (w
dawkach od 0,5 do 1,0 grama) natomiast w dawkach poniżej 0,2 grama
można jej używać dla poprawienia apetytu.
Stymulatory
biogenne wywierają dobroczynny wpływ na cały organizm, poprawiają
przemianę materii, korzystnie działają na układ odpornościowy,
regenerują tkanki i co bardzo ważne obniżają poziom cukru i
cholesterolu we krwi.
Ponadto
z aloesu produkuje się preparat będący stymulatorem biogennym (w
Polsce nosi on nazwę Biostyminy), stosowany w iniekcjach
domięśniowych.
W
warunkach domowych można używać świeżych liści lub wyciśniętego
z nich soku aloesowego do leczenia trudno gojących się ran i
oparzeń. Ale ów sok można stosować nie tylko zewnętrznie.
Przyjmowany doustnie działa biostymulująco, pobudza mechanizmy
obronne organizmu, poprawia przemianę materii, a także działa
ogólnie wzmacniająco. Oczywiście przedawkowanie, tak jak w
przypadku alony, zadziała silnie przeczyszczająco. A zatem wskazany
jest tu umiar. Najlepiej zażywać trzy razy dziennie po jednej
łyżeczce do herbaty soku zmieszanego z miodem w równych
proporcjach.
Świeży
sok można zażywać pomocniczo w chorobie żołądka i dwunastnicy,
wyczerpaniu psychicznym i fizycznym, i stanach zapalnych błony
śluzowej żołądka i jelit.
Doustne
przyjmowanie soku aloesowego lub wodnych wyciągów z liści jest
absolutnie niewskazane w niedomodze serca, nadciśnieniu tętniczym,
nieżycie żołądka i chorobach nerek.
Ponieważ
przetwory z aloesu wykazują działanie uboczne powodujące
przekrwienie narządów miednicy małej, są zabronione kobietom
ciężarnym i miesiączkującym.
Inne
gatunki:
Aloё
ferox – działanie i zastosowanie zbliżone do aloesu
zwyczajnego.
Aloё
perryi – działanie i zastosowanie zbliżone do aloesu
zwyczajnego.
Aloё
vera, syn.: Aloё barbadensis – Aloes zwyczajny, znany także
jako Aloes barbadoski, jest niezbyt okazałą (bo osiągającą
wzrost: maksymalnie do 60 centymetrów wysokości) rośliną. Liście
ma grube, soczyste. O tępo piłkowanych brzegach. Kwitnie na żółto,
a po przekwitnięciu wydaje owoce, przez botaników zwane torebkami.
Występowanie:
Jego ojczyzną są kraje śródziemnomorskie, wschodnia Afryka,
Półwysep Arabski, Indie, Chiny. Wielkie plantacje tej rośliny
znajdują się na wyspie Barbados.
Surowiec:
galaretowaty sok wyciśnięty z liści.
Zawartość:
witaminy, substancje białkowe, żywice, kwasy organiczne, sole
mineralne, stymulatory biogenne.
Działanie
i zastosowanie: Sok wyciśnięty z liści ma wyłącznie zastosowanie
zewnętrzne. Można nim smarować, albo przykładać wpierw
nasączywszy nim watę czy ligninę, zainfekowane, zropiałe niezbyt
duże zranienia, a ponadto stosować wewnętrznie jako środek
regulujący procesy trawienia, przeczyszczający, poprawiający
apetyt, oraz biostymulujący.
Porady zamieszone w tym leksykonie nie mają na celu zastąpienia medycznych porad lekarza. Skonsultuj się więc z nim, zanim zastosujesz propozycje tu przedstawione. Autor nie ponosi odpowiedzialności za szkody, straty lub choroby spowodowane leczeniem się na własną rękę.
