Apium
– Seler
Apium
graveolens – Seler zwyczajny to bliski krewniak pietruszki,
podobnie jak ona będący rośliną dwuletnią. W pierwszym roku
wegetacji tworzy wyłącznie korzeń i liście,. A dopiero w drugim
spomiędzy nich wyrasta okazały pęd kwiatostanowy zakończony
baldachem licznych, niepozornych białych kwiatków. Owocem jest
rozłupnia, składająca się z dwóch rozłupek. Seler to stare
warzywo, które w wyniku długotrwałej uprawy i celowej hodowli
tworzy dzisiaj trzy odmiany bardzo cenione w kuchni. Znamy selery
korzeniowe, liściowe i ogonkowe.
Występowanie:
Ojczyzną tej rośliny są znaczne obszary Starego Świata, dziką
bowiem można spotkać po dziś dzień na trzech kontynentach: w
Afryce, Azji i Europie.
Surowiec:
korzenie i liście.
Zawartość:
witamina C, prowitamina A, witaminy z grupy B, witamina PP, sporo
białka, związki żelaza, fosforu, wapnia, potasu, sodu, magnezu, a
także glikozydy i olejki eteryczne
Działanie
i zastosowanie: Seler to nie tylko warzywo i przyprawa kulinarna, ale
również cenny lek. Systematycznie spożywany dobroczynnie
oddziałuje na nerki, moczowody i pęcherz moczowy. Wzmaga popęd
płciowy, wzmacnia układ nerwowy, ułatwia trawienie i przyswajanie
składników pokarmowych. Wywar z korzenia i ziela (lub jeszcze
lepiej surowy korzeń i ziele) stosuje się w leczeniu stanów
zapalnych układu moczowego, oraz reumatyzmu.
Inne
gatunki:
Apium
graveolens var. dulce – Seler naciowy (dzielący się na
pododmiany: liściową i ogonkową) jest chyba mniej znany. Jak nie
trudno się domyślić u selerów liściowych zużytkowuje się całe
liście, natomiast u ogonkowych wyłącznie ogonki, które przyrządza
się po ugotowaniu, lub uduszeniu. Działanie i zastosowanie
lecznicze identyczne jak selera zwyczajnego.
Porady zamieszone w tym leksykonie nie mają na celu zastąpienia medycznych porad lekarza. Skonsultuj się więc z nim, zanim zastosujesz propozycje tu przedstawione. Autor nie ponosi odpowiedzialności za szkody, straty lub choroby spowodowane leczeniem się na własną rękę.
