Galium
– Przytulia
Galium
aparine – Przytulia czepna jest dość niepozorną rośliną
roczną. Pędy tworzy długie – do 140 cm – czołgające się,
rozgałęzione. Porastają je niewielkie klinowatolancetowate listki,
z których kątów wyrastają maleńkie białe albo zielonkawobiałe
kwiaty po przekwitnięciu wiążące się w owoce typu niełupki.
Występowanie:
Pospolitym krajowy chwast, na który możemy się natknąć na
przydrożach, skrajach lasów i zarośli.
Surowiec:
ziele.
Zawartość:
m.in. alkaloidy, saponiny, glikozyd asperulozyd , kwasy organiczne,
witamina C.
Działanie
i zastosowanie: Napar (1 łyżkę stołową rozdrobnionego suszu
zalać 1 szklanką wrzącej wody i parzyć pod przykryciem przez 15
minut, następnie przecedzić i w razie potrzeby pić 2–3 razy
dziennie po 1/2 szklanki) to dobry środek napotny,
przeciwbiegunkowy, moczopędny, ogólnie wzmacniający,
przeciwkrwotoczny, przeciwskurczowy, przeciwzapalny i
przeciwgorączkowy.
Przede
wszystkim jednak stosuje się go w zatrzymaniu moczu, nieżycie i
zapaleniu pęcherza, kamicy nerkowej i stanach zapalnych pęcherzyka
żółciowego, jako środka obniżającego gorączkę, pomocnego w
leczeniu zapalenia wątroby, niezłośliwych guzów piersi, egzemy i
łuszczycy.
Kąpiele
w odwarze z ziela (3–4 garście na tyleż samo litrów wody,
zagotować, przecedzić, dolać do kąpieli) są pomocne w leczeniu
rozmaitych chorób skórnych, trudno gojących się ran i owrzodzeń.
Inne
gatunki:
Galium
borealis – gatunek amerykański – ma działanie słabo
moczopędne, przeciwskurczowe i uspokajające skurcze, stosuje się
je w postaci naparu z ziela przede wszystkim w chorobach nerek,
wątroby i pęcherzyka żółciowego.
Galium
odoratum – Przytulia wonna – tą rośliną leczy się
zapalenie wątroby i pęcherzyka żółciowego, zakrzepowe zapalenie
żył, żylaki (w tym odbytu), środek wzmacniający naczynia
włosowate, słabo rozkurczowy, słabo uspokajający (pomocny w
bezsenności).
Galium
verum – Przytulia właściwa to bylina. Organ trwały przytulii
właściwej stanowi kłącze, z którego wyrastają niezbyt grube,
gałęziste Łodygi. Listki są niewielkie, klinowatolancetowate,
szorstkie. Kwiaty zaś drobne, niepozorne, żółtej barwy, skupione
są gęste kwiatostany, wyrastające z kątów liści u wierzchołków
pędów.
Występowanie:
Ojczyzną opisywanej rośliny są rozległe obszary umiarkowanej
strefy klimatycznej Europy i Azji. W Polsce pospolita.
Surowiec:
ziele.
Zawartość:
m.in. alkaloidy, saponiny, glikozyd i kwasy organiczne.
Działanie
i zastosowanie: Napar (1 łyżkę stołową rozdrobnionego suszu
zalać 1 szklanką wrzącej wody i parzyć pod przykryciem przez
15–20 minut, następnie zaś przecedzić i w razie potrzeby pić
2–3 razy dziennie po 1/2 szklanki) to dobry środek napotny,
przeciwbiegunkowy, moczopędny, ogólnie wzmacniający,
przeciwkrwotoczny, przeciwskurczowy oraz przeciwzapalny i
przeciwgorączkowy.
Przede
wszystkim jednak, stosuje się go w zatrzymaniu moczu, nieżycie
pęcherza, kamicy nerkowej i stanach zapalnych pęcherzyka
żółciowego.
Kąpiele
w odwarze z ziela (3–4 garści na tyleż samo litrów wody,
zagotować, dolać do kąpieli) pomagają w leczeniu rozmaitych
chorób skórnych, jak również trudno gojących się ran i
owrzodzeń.
Porady zamieszone w tym leksykonie nie mają na celu zastąpienia medycznych porad lekarza. Skonsultuj się więc z nim, zanim zastosujesz propozycje tu przedstawione. Autor nie ponosi odpowiedzialności za szkody, straty lub choroby spowodowane leczeniem się na własną rękę.
