Lepidium
– Pieprzyca
Lepidium
sativum – Pieprzyca siewna błędnie nazywana rzeżuchą,
to roślina chętnie uprawiana w mieszkaniach w okresie świąt
wielkanocnych. Jest to roczna, uprawiana w gruncie osiąga wysokość
2–50 cm i silnie się rozkrzewia. Na jej łodygach wyrastają trzy
rodzaje liści (w zależności od wysokości) i każdy z nich ma inny
kształt. Nie będę ich tutaj opisywał, nie jest to bowiem dla nas
aż tak istotne. Pieprzyca kwitnie na biało (kwiaty bardzo drobne,
bez wartości dekoracyjnej), a po przekwitnięciu wiążą się w
liczne brązowe, drobne nasiona.
Występowanie:
Ojczyzną pieprzycy są ogromne obszary Azji: od Iranu na zachodzie
przez Afganistan Indie po Chiny na wschodzie. W uprawie znalazła się
wcześnie, a nawet, rzec można, bardzo wcześnie, już bowiem w
starożytności dotarła do imperium rzymskiego, gdzie była
szczególnie ceniona jako warzywo i przyprawa. W późniejszych
czasach uległa zapomnieniu i dopiero nowożytność przywróciła ją
do łask – jako symbol nowo rodzącego się życia.
Surowiec:
liście, ziele.
Zawartość:
m.in. prowitamina A, witamina C, olejek gorczycowy, sole mineralne
(żelazo, jod, fosfor, potas i wapń, sporo siarki).
Działanie
i zastosowanie: Zastosowanie mają świeże, młode listki, które
należy spożywać na surowo, co bardzo korzystnie oddziałuje na
przewód pokarmowy. Lekko pobudza wydzielanie soków trawiennych,
ułatwia przyswajanie pokarmu przez organizm i zwiększa przepływ
żółci do dwunastnicy, ogólnie poprawiając przemianę materii.
Inne
gatunki:
Lepidium
montanum – Pieprzyca górska, gatunek amerykański o działaniu
zbliżonym do pieprzycy siewnej.
Porady zamieszone w tym leksykonie nie mają na celu zastąpienia medycznych porad lekarza. Skonsultuj się więc z nim, zanim zastosujesz propozycje tu przedstawione. Autor nie ponosi odpowiedzialności za szkody, straty lub choroby spowodowane leczeniem się na własną rękę.
Powrót do zakładek:
