Pisum
– Groch
Pisum
sativum – Groch cukrowy to po prostu odmiana grochu
zwyczajnego. Jest to pnąca roślina roczna. Pędy grochu mogą
osiągać do 25–80 centymetrów długości. Liście ma pierzaste,
złożone z jajowatych zaostrzonych listków. Posiada wąsy czepne,
dzięki którym wspina się po podporach. Kwiaty ma motylkowe dość
okazałe, barwy białej, po przekwitnięciu wiążące się w owoce
typu strąka z kulistymi nasionami w środku.
Owe
nasiona stanowią bardzo wartościowe pożywienie, a u odmiany
cukrowej zjada się także całe, niedojrzałe strąki. W tym miejscu
wspomnieć należy, iż groch dzieli się wyraźnie na dwie grupy:
łuskową – posiadającą wewnątrz strąków „pergaminową”
wyściółkę, przeszkadzającą w ich zjadaniu na surowo, oraz
cukrową, owej wyściółki pozbawioną.
Dalej
groch różni się też siłą wzrostu. Są odmiany karłowe
dorastające najwyżej do 40 centymetrów i wysokie, owe 40
centymetrów przekraczające. Różny też może być kształt i
wygląd nasion. Są odmiany o nasionach białawych, żółtawych i
zielonkawych, gładkich i pomarszczonych.
Groch
można uprawiać na prawie każdej glebie, bo nie jest rośliną
wymagającą. Sieje się go w drugim roku po nawozie, jak
najwcześniej na wiosnę, gdy tylko ziemia rozmarznie i dostatecznie
obeschnie, tak iż da się ją uprawiać.
Występowanie:
pochodzi z południowo–zachodniej części Azji oraz wschodnich
pobrzeży Morza Śródziemnego, poza tym w uprawie.
Surowiec:
nasiona, strąki.
Zawartość:
białko, węglowodany, prowitaminę A, witaminy z grupy B i sole
mineralne (żelazo i fosfor).
Działanie
i zastosowanie: Groch nie jest rośliną leczniczą, lecz tylko
dietetyczną, zalecaną w hipercholesterolemii..
Porady zamieszone w tym leksykonie nie mają na celu zastąpienia medycznych porad lekarza. Skonsultuj się więc z nim, zanim zastosujesz propozycje tu przedstawione. Autor nie ponosi odpowiedzialności za szkody, straty lub choroby spowodowane leczeniem się na własną rękę.
Powrót do zakładek:
