Rhodiola
– Rodiola
Rhodiola
rosea – Rodiola – różeniec górski, różany korzeń – złoty
korzeń to bylina. Organem trwałym rośliny jest okazałe
bulwiaste, guzowate kłącze (z nielicznymi drobnymi korzeniami)
mogące osiągać imponujące rozmiary 10 x 15 cm i do 900 g wagi.
Kłącze owo ma barwę starego złota i po oczyszczeniu leciutko się
błyszczy, co znalazło odzwierciedlenie w ludowej nazwie ałtajskiej
– „złoty korzeń”. Kłącze po przełamaniu jest białe, zaś
po podeschnięciu przybiera w tym miejscu różowawą barwę. Kłącze
rodioli po obraniu z wierzchniej skórki wydziela słaby, ale wyraźny
różany zapach, stąd jego druga nazwa – „różany korzeń”.
Z
części podziemnej rośliny wyrasta od 2 do 5 nierozgałęziających
się pędów, okrytych grubymi, mięsistymi, podłużnymi, o
jajowatym kształcie liśćmi. Pędy dorastają od 30 do 50 cm
wysokości. Ich wierzchołki wieńczą dość okazałe, złożone z
licznych, ściśle do siebie przylegających żółtych kwiatków,
baldachokształtne kwiatostany. Pojawiają się one w czerwcu –
lipcu.
Występowanie:
rodiola spotykana jest na ogromnym obszarze: od gór zachodniej
Europy, przez Karpaty, arktyczne obszary północnej Europy i Azji,
Daleki Wschód, góry Ałtaj, Tian–szań, Mongolię, Chiny, po Azję
Mniejszą. Jej naturalne siedliska stanowią kamieniste zbocza
górskie. Łąki o charakterze subalpejskim i alpejskim, wreszcie
brzegi górskich jezior i strumieni. W żadnym z miejsc swojego
obszernego areału występowania nie jest spotykana w tak ogromnych
ilościach jak w górach Ałtaj.
Surowiec:
kłącze.
Zawartość:
związki fenolowe, glikozydy (salidrozyd), flawonoidy (kwercetyna,
hyperozyd, kempferol, izokwercetyna), garbniki (do 20%), kwasy
organiczne, cukry, lipidy i olejek eteryczny (do 1%).
Działanie
i zastosowanie: Znaczenie lecznicze kłączy rodioli znane jest od
ponad czterech wieków. Natomiast medycyna naturalna ludów Syberii,
Mongolii i Chin bez wątpienia wykorzystywała je dużo wcześniej.
„Złoty
korzeń” przyjmowano w postaci nalewki na mocnej, co najmniej 40°
wódce jako środek w znacznym stopniu podnoszący sprawność i
wydajność fizyczną człowieka. Syberyjscy myśliwi nalewkę ową
zażywali przed wyruszeniem na długie, wyczerpujące polowania, a
prócz tego podawali ją osobom wyczerpanym, przemęczonym i
rekonwalescentom.
Nalewka
zalecana jest również w chorobach nerwowych, bólach żołądka
wywołanych niestrawnością, zatruciami lub pochodzenia nerwicowego.
Dalej – jako specyfik tonizujący, przeciwgorączkowy. Ponadto w
skrofulozie i silnych krwawieniach z macicy. Odwar z ususzonych
kłączy natomiast używany był dawniej w jaglicy do przemywania i
przymoczek na oczy (w tym ostatnim przypadku można również
stosować napar z ziela).
Nalewkę
przygotowuje się bądź ze świeżych, silnie rozdrobnionych kłączy,
które zalewa się, w stosunku wagowym 1:1 mocną co najmniej 40°
wódką bądź z kłączy ususzonych i rozkruszonych. W tym ostatnim
przypadku wódki mają być 3 części, zaś kłączy 1 część.
Mieszaninę ową poddajemy maceracji w miejscu ciepłym, ale nie
bezpośrednio na ostrym słońcu, przez 4–5 tygodni. Po tym okresie
przecedzamy ją i zlewamy do buteleczek z ciemnego szkła. W razie
potrzeby przyjmujemy 2–3 razy dziennie po 20–30 kropli na wodę
lub cukier.
Przeprowadzone
badania kliniczne potwierdziły to wszystko, co na temat działania
„złotego korzenia” mówiła dalekowschodnia medycyna naturalna:
z tym, iż zauważono, że nalewka ma najpoważniejsze znaczenie jako
specyfik podnoszący sprawność umysłową, umożliwiający
długotrwałą i wydajną pracę umysłową. Oprócz tego posiada
nadzwyczajną cechę podwyższania tolerancji organizmu na
niesprzyjające warunki, to znaczy posiada adaptogenne działanie,
podobnie jak rośliny z rodziny araliowatych. Zaleca się ją w
chronicznym zmęczeniu nerwicach.
Porady zamieszone w tym leksykonie nie mają na celu zastąpienia medycznych porad lekarza. Skonsultuj się więc z nim, zanim zastosujesz propozycje tu przedstawione. Autor nie ponosi odpowiedzialności za szkody, straty lub choroby spowodowane leczeniem się na własną rękę.
Powrót do zakładek:
