Rubia
– Marzana
Rubia
tinctorum – Marzana barwierska to bylina. Ze względu na to, iż
w jej kłączach występuje czerwony barwnik alizaryna stosowany do
barwienia tkanin i produkcji atramentu, niegdyś uprawiano ją –
także i w naszym kraju.
Organem
trwałym jest czerwone kłącze, z którego wyrastają wznoszące się
pędy, mogące dorastać do 80 cm długości. Liście ma
owalnolancetowate, bądź lancetowate, zaostrzone. Z ich kątów
wyrastają niepozorne żółte kwiatuszki, po przekwitnięciu wiążące
się w kuliste, podobne do jagód, czerwonobrązowe owoce.
Występowanie:
europejskie kraje śródziemnomorskie oraz Azja Mniejsza.
Surowiec:
kłącza i korzenie.
Zawartość:
m.in. kwas ruberystrynowy oraz glikozydy antracenowe.
Działanie
i zastosowanie: Odwar z kłącza marzany (1 łyżeczkę
rozdrobnionego suszu zalać 2 szklankami wody i gotować pod
przykryciem 7–10 minut, przecedzić, w razie potrzeby pić 3 razy
dziennie po 1/4 szklanki) to znany i ceniony specyfik mający
zdolność rozpuszczania kamieni nerkowych. Oprócz tego przejawia on
właściwości rozkurczowe. Dawniej pomocniczo stosowany był w
leczeniu żółtaczki.
Objawem
ubocznym w leczeniu się marzaną jest to, iż wywołuje ono zjawisko
barwienia moczu i potu na różowy kolor.
Inne
gatunki:
Rubia
cordifolia – Marzana sercolistna – surowiec: kłącza i
korzenie. Działanie wykrztuśne, moczopędne, przeciwkrwotoczne,
pobudzające krążenie. Wyciągi stosuje się do leczenia
nerwobólów, krwawień wewnętrznych, macicznych, krwioplucia,
żółtaczki, zapalenia wątroby, kamicy żółciowej i nerkowej.
Rubia
iberica – Marzana gruzińska – rośnie na Kaukazie i
Zakaukaziu – działanie i zastosowanie zbliżone do marzany
barwierskiej.
Porady zamieszone w tym leksykonie nie mają na celu zastąpienia medycznych porad lekarza. Skonsultuj się więc z nim, zanim zastosujesz propozycje tu przedstawione. Autor nie ponosi odpowiedzialności za szkody, straty lub choroby spowodowane leczeniem się na własną rękę.
Powrót do zakładek:
