Ruta
– Ruta
Ruta
graveolens – Ruta zwyczajna to bylina. Tworzy pędy proste,
rozgałęziające się. Pokrywają je liście, wydzielające dość
silną, charakterystyczną woń. Są one 2–3–krotnie
pierzastosieczne. Wierzchołki pędów wieńczą żółte kwiaty,
które po przekwitnięciu wiążą się w owoce typu torebki.
Występowanie:
kraje Europy Południowej. W Polsce wyłącznie uprawiana.
Surowiec:
ziele.
Zawartość:
m.in. rutyna, silnie toksyczny olejek eteryczny, alkaloidy, gorycze i
garbniki.
Działanie
i zastosowanie: Napar z ziela ruty ma działanie słabo uspokajające,
rozkurczowe i obniżające ciśnienie krwi, pobudzające mięśnie
macicy, korzystnie wpływające na procesy trawienne, o poważnym
działaniu przeciwmiażdżycowym. Ma on zastosowanie w leczeniu
padaczki, zaburzeń miesiączkowania, reumatyzmu. Ten sam napar
zewnętrznie stosuje się w leczeniu zapalenia spojówek i brzegów
powiek, zwichnięć i stłuczeń.
Ponieważ
opisywana roślina ma działanie trujące, wolno się nią leczyć
wyłącznie za wiedzą i zgodą lekarza. Doustne przyjmowanie
przetworów z ruty jest absolutnie zakazane kobietom ciężarnym,
może bowiem spowodować poronienie.
Co
mówią stare księgi?
„Można
z listeczków świeżych, lub suszonych, ocet ruciany robić nalawszy
na nie octu winnego, lub też piwnego aby nie był tęgi. Płuczą
nim dziąsła umacnia je, przytłumia ich cuchnienie, zachowując od
zgniłości. Pomocny na rany cuchnące, bóle głowy, rozrzedziwszy
pierwej jedną część tego octu dwoma lub trzema częściami wody,
i chusty maczane przykładając.” (J. Dziarkowski, dz. cyt., s.
163).
Porady zamieszone w tym leksykonie nie mają na celu zastąpienia medycznych porad lekarza. Skonsultuj się więc z nim, zanim zastosujesz propozycje tu przedstawione. Autor nie ponosi odpowiedzialności za szkody, straty lub choroby spowodowane leczeniem się na własną rękę.
Powrót do zakładek:
