Tussilago
– Podbiał
Tussilago
farfara – Podbiał pospolity to pospolita bylina krajowa, która
występuje na glebach bogatych w wilgoć. Organem trwałym rośliny
jest podziemne kłącze. Z niego to wczesną wiosną wyrastają
najpierw pędy kwiatowe, zwieńczone bardzo ładnymi żółtymi
kwiatami, które po przekwitnięciu wydają owoce typu niełupki z
puchem. Dopiero potem pojawiają się też spore liście, z kształtu
sercowate, z wierzchu ciemnozielone, pod spodem pokryte białawym
kutnerem.
Występowanie:
umiarkowana strefa Europy i Azji; w Polsce zalicza się go do roślin
pospolitych.
Surowiec:
liście i kwiaty.
Zawartość:
m.in. dużo śluzu, garbniki, śladowe ilości olejku eterycznego,
gorycze, flawonoidy, kwasy polifenolowe i sole mineralne (najwięcej
cynku).
Działanie
i zastosowanie: Odwar z liści (1 łyżkę stołową rozdrobnionego
suszu zalewamy 1 szklanką wody i gotujemy pod przykryciem przez 2–3
minuty od zawrzenia, następnie zaś przecedzamy i w razie
konieczności pijemy 2–3 razy dziennie po 1/4 szklanki) to słaby
środek przeciwastmatyczny i wykrztuśny, zalecany w nieżycie
oskrzeli i stanach zapalnych górnych dróg oddechowych.
Skutecznym
środkiem przeciwkaszlowym jest syrop podbiałowy, dostępny w każdej
aptece, czy sklepie zielarskim.
Ponieważ
tak kwiaty, jak i liście podbiału mają działanie przeciwzapalne i
przeciwbakteryjne, można ich używać na okłady, na otarcia
naskórka, niewielkie zranienia, obrzęki i owrzodzenia.
Na
zakończenie należy wspomnieć, że podbiał przejawia słabe
działanie moczopędne, medycyna ludowa wywar z korzeni tej rośliny
zaleca w gośćcu, tężyczce i pomocniczo w padaczce.
Porady zamieszone w tym leksykonie nie mają na celu zastąpienia medycznych porad lekarza. Skonsultuj się więc z nim, zanim zastosujesz propozycje tu przedstawione. Autor nie ponosi odpowiedzialności za szkody, straty lub choroby spowodowane leczeniem się na własną rękę.
Powrót do zakładek:
