Filipendula
– Wiązówka
Filipendula
ulmaria – Wiązówka błotna to bylina, mogąca dorastać do
180–200 cm wysokości. Organem trwałym rośliny jest drewniejące
kłącze, z którego wyrasta część nadziemna: prosta, sztywna ,
wzniesiona, ale słabo się rozgałęziająca łodyga okryta jest
pierzastymi liśćmi. Drobne białe kwiatki skupione są w
podbaldachy wieńczące szczyty pędów. Owoc to niełupka.
Występowanie:
pospolita roślina krajowa.
Surowiec:
kwiaty.
Zawartość:
m.in. glikozydy, garbniki i sole mineralne.
Działanie
i zastosowanie: Napar z kwiatów (1 łyżeczkę do herbaty
rozdrobnionego suszu zalać 1 szklanką wrzątku i parzyć pod
przykryciem 15–20 minut, następnie zaś przecedzić i w razie
potrzeby pić po 1/2 szklanki 2–3 razy dziennie) to środek
moczopędny, przeciwgorączkowy i napotny. Zaleca się go w
przeziębieniu, grypie, anginie, dolegliwościach reumatycznych, oraz
dolegliwościach ze strony nerek i pęcherza moczowego. Poza tym
także w nadkwaśności, oraz w chorobie wrzodowej żołądka i
dwunastnicy. Pomocniczo zaś w ciężkiej biegunce, a nawet w
czerwonce.
Inne
gatunki:
Filipendula
vulgaris, syn.: Filipendula hexapentala – Wiązówka pospolita
to bylina. Organem trwałym rośliny są podziemne kłącza z
odchodzącymi od nich cienkimi korzeniami oraz z kulistymi tworami,
które przez miejscową ludność tych okolic nazywane są
„orzeszkami ziemnymi” (oczywiście opisywana roślina nie ma nic
wspólnego z orzachą). Z kłącza wyrasta prosta, wniesiona łodyga,
porośnięta pierzastymi liśćmi. Drobne białe wonne kwiatki
skupione na szycie łodygi tworzą podbaldachy. Owoce jest niełupka.
Występowanie:
Na suchych wzgórzach, na stepie, na leśnych polanach w południowej
i zachodniej części europejskiej części Rosji, a także na
Syberii i na Kaukazie na przełomie czerwca i lipca pojawiają całe
łany tkwiących na wysokich – do 80 cm – łodyżkach białych, z
mocnym miodowym zapachem kwiatków. Są to połacie ziemi porośniętej
rośliną znaną w botanice jako wiązówka pospolita.
Surowiec:
bulwki korzeniowe („orzeszki”), liście
Zawartość:
w bulwkach m.in. glikozyd gaulterina i dużo skrobi; w liściach
nieco gaulteriny, witamina C, flawonoidy i olejek eteryczny.
Działanie
i zastosowanie: Medycyna ludowa Rosji wykorzystuje „orzeszki” i
korzenie jako doskonały środek przeciwkrwotoczny, dalej –
łagodzący bóle żołądka. Na Kaukazie stosują go – w postaci
wyciągów wodnych – do leczenia zbyt obfitych krwawień
menstruacyjnych, krwawień z żylaków odbytu, a w postaci nalewki na
wódce do leczenia reumatyzmu.
Porady zamieszone w tym leksykonie nie mają na celu zastąpienia medycznych porad lekarza. Skonsultuj się więc z nim, zanim zastosujesz propozycje tu przedstawione. Autor nie ponosi odpowiedzialności za szkody, straty lub choroby spowodowane leczeniem się na własną rękę.
