Ledum
– Bagno
Ledum
palustre – Bagno zwyczajne jest dość okazałym, bo
osiągającym do 1,5 m krzewem przypominającym nieco swym wyglądem
rozmaryn i dlatego dawniej noszącym nazwę „dzikiego rozmarynu”.
Liście ma równowąskie, o podwiniętych brzegach, skórzaste, z
wierzchu ciemnozielone i gładkie, w spodzie czerwonawe i omszone.
Kwiaty zebrane na szczytach pędów są niewielkie, o barwie białej
lub różowej, po przekwitnięciu wydają niewielkie oskrzydlone
nasionka. Cała roślina wydziela silny zapach. Cała roślina jest
bardzo silnie trująca.
Występowanie:
na terenie całego kraju w miejscach podmokłych (bagna, torfowiska,
wilgotne bory sosnowe).
Surowiec:
ziele lub liście.
Zawartość:
olejek eteryczny do 2% (w nim: palustrol, ledol, miscen), żywicę
drażniącą mezereinę, glikozydy (dafnina, arbutyna, erykolina),
flawonoidy, kwas ursolowy, tarakserol, garbniki, tłuszcze, woski.
Działanie
i zastosowanie: wyciągi wodne i alkoholowe mają zastosowanie w
leczeniu astmy i kokluszu; zewnętrznie: płukanka z naparu liści
łagodzi ból zębów.
Co
mówią stare księgi?
„Smak
ma gorzkawy i cierpki. Użycie jego zewnętrzne tu tylko nadmienię.
Wziąwszy go (ziela – A.J.S) garść dobrą, czy to świeżego, czy
suszonego, gotować w pół garca wody przez kwadrans, przecedziwszy
zmywać głowę, lub też chustami w tej wodzie maczanymi i we czworo
złożonymi okładać kilka razy na dzień, leczy skutecznie parchy,
a umywając ciało tąż wodą (jeżeli miejsce i sposobność
kąpieli nie dozwolą), świerzb ze skóry spędza.” (J.
Dziarkowski, dz. cyt., s. 153–154)
„Wewnętrznie
używa się herbaty z liści, w kurczowym kaszlu i kokluszu. W tym
celu gotuje się małą garstkę liści, w 4 litrach wody, w naczyniu
otwartem, aby się części narkotyczne nieco ulotniły i pije, 3
razy dziennie po małej filiżance. Należy być przytem bardzo
ostrożnym i zbyt małym dzieciom lekarstwa tego nie podawać...”
(Stanisław Breyer: Nowy Lekarz Domowy, Kraków [1927], s. 81)
W
tym miejscu muszę jednak ostrzec Czytelników przed wewnętrznym
używaniem jakichkolwiek leków produkowanych z bagna zwyczajnego
(chociaż ma ono poważne znaczenie lecznicze jako lek wykrztuśny,
moczopędny i przeciwbiegunkowy).
Tak
jak już wspomniałem wyżej jest to roślina nadzwyczaj toksyczna,
więc nie należy ryzykować. Jej używanie zawsze powinno być
skonsultowane z lekarzem.
Inne
gatunki:
Ledum
glandulosum – gatunek północnoamerykański, ma identyczne
działanie i zastosowanie jak bagno zwyczajne.
Ledum
groenlandicum, syn.: Ledum latifolium – Bagno grenlandzkie, ma
zbliżone działanie i zastosowanie do bagna zwyczajnego.
Porady zamieszone w tym leksykonie nie mają na celu zastąpienia medycznych porad lekarza. Skonsultuj się więc z nim, zanim zastosujesz propozycje tu przedstawione. Autor nie ponosi odpowiedzialności za szkody, straty lub choroby spowodowane leczeniem się na własną rękę.
Powrót do zakładek:
