Punica
– Granat (Granatowiec)
Punica
granatum – Granatowiec właściwy, potocznie zwany granatem
tworzy niewielkie drzewa, a częściej silne krzewy, osiągając
wysokość 2–4 metrów. Liście ma lancetowate, miękkie,
jasnozielonej barwy, osadzone naprzeciwlegle na wiotkich, często
ciernistych gałązkach. Niezwykle dekoracyjne są kwiaty tej
rośliny. Wyrastają one zazwyczaj na końcach gałązek (na
przyrostach tegorocznych, wyrosłych z gałęzi 2–letnich). Ich
piękna koralowa barwa wspaniale wygląda na tle żywozielonych
liści. Granat tworzy bardzo dużo kwiatów (od wczesnej wiosny do
późnego lata), z tym że owoce zawiązują tylko nieliczne z nich.
Owocem
granatowca jest nibyjagoda, która przypomina jabłko zwieńczone
bardzo charakterystyczną koroną. W środku owocu znajduje się
bardzo dużo drobnych nasion, z których każde otoczone jest
soczystym, mniej lub bardziej kwaśnym miąższem. Okrywa zewnętrzna
(łupina) jest twarda, barwy czerwonej, brązowej, żółtej,
zielonkawożółtej (w zależności od odmiany).
Granatowiec
zalicza się do grupy drzew owocowych udomowionych w Starym Świecie
w bardzo zamierzchłej przeszłości, przed około 5 tysiącami lat
na terenie Mezopotamii.
Jest
on rośliną mało wymagającą i zadowala się ubogimi glebami.
Znaczenie użytkowe granatu jest dość szerokie. Przede wszystkim
dostarcza jadalnych owoców, z których uzyskuje się smaczny i
wspaniale gaszący pragnienie sok.
Występowanie:
porasta znaczne obszary strefy klimatycznej pośredniej między
subtropikiem, a klimatem umiarkowanym. Dzikie i zdziczałe granatowce
spotkać można poczynając od półwyspu Bałkańskiego na
zachodzie, po północne Indie na wschodzie. Poza tym jest chętnie
uprawiany w całej subtropikalnej strefie naszego globu.
Surowiec:
owoce, kwiaty, kora.
Zawartość:
niewielkie ilości witaminy C, cukry (8–20%), kwas cytrynowy (do
9%) i tanina.
Działanie
i zastosowanie: Ze względu na swe właściwości ściągające
stosowany jest w niektórych chorobach żołądka. Prócz tego pity
systematycznie i przez długi czas wykazuje działanie
przeciwastmatyczne. Pomocniczo stosuje się go wraz z innymi lekami w
anginie. Poza tym świeży, niekonserwowany, leczy szkorbut,
niedokwaśność i bezsoczność. Na koniec wspomnieć trzeba, iż
pobudza łaknienie i reguluje procesy trawienia. Przeciwwskazaniem do
spożywania soku z granatów jest nadkwaśność, zapalenie błony
śluzowej żołądka i choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy.
Najcenniejszą
właściwością granatu jest silne działanie przeciwrobaczne
odwarów z kory. Znajdujące się w niej alkaloidy peletieryna i
izopeletieryna, paraliżują tasiemce. Prócz kory podobne działanie
(tylko dużo słabsze) wykazują również odwary z okryw owoców i
napary z kwiatów. Te ostatnie można również z dobrym skutkiem
używać do leczenia biegunek, zaś ze świeżych płatków
kwiatowych sporządza się okłady na miejsca stłuczone i
opuchnięte.
Spożywanie
świeżych owoców granatu zalecane jest w zaziębieniu jako środek
przeciwgorączkowy.
Porady zamieszone w tym leksykonie nie mają na celu zastąpienia medycznych porad lekarza. Skonsultuj się więc z nim, zanim zastosujesz propozycje tu przedstawione. Autor nie ponosi odpowiedzialności za szkody, straty lub choroby spowodowane leczeniem się na własną rękę.
Powrót do zakładek:
